Romance it up

Πριν κάτι βδομάδες,από το Φλεβάρη συγκεκριμένα,υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας ενός περιστατικού ενώ περίμενα να ξεκινήσει το τρόλει από τη σχολή, που μου κίνησε το ενδιαφέρον και σκέφτηκα να το γράψω και εδώ,μιας και μιλάμε για τις περιπέτειες μας στις εξωτικές Άθενς. Ευτυχώς μου έκοψε να το σημειώσω για να μην το ξεχάσω,αφού όπως βλέπετε άργησα 2 μήνες να το αναφέρω.Σήμερα λοιπόν σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω την ιστοριούλα αυτή ως αφόρμηση (εμ,όποιος διάβαζε εκθεση στη δευτέρα Λυκείου που κάναμε για άρθρα και την αφόρμηση, με καταλαβαίνει) για να γράψω για το ρομαντισμό. Όχι το κίνημα στις τέχνες καλέ,το άλλο,το ρομάντζο εννοώ. Ε τι να γίνει,αφού ο Δημήτρης έχει αφήσει το μπλογκ στο έλεος μου,θα το κάνω εδώ Περιφάνεια και προκατάληψη.

Το σκηνικό λοιπόν έχει ως εξής: Κάθομαι εγώ ήσυχη ήσυχη στο τρόλει,μαζί με άλλους 3-4 ανθρώπους και περιμένω να ξεκινησει. Ωστόσο βρισκόμαστε στην αφετηρία της διαδρομής,οπότε το δρομολόγιο ξεκινάει σε κανένα δεκάλεπτο και οι πόρτες είναι ανοιχτές για να μπει όποιος θέλει.Ξαφνικά,βλέπω μια κοπέλα να τρέχει έξω στο πεζοδρόμιο,κλαμμένη και από πίσω της ένας νεαρός και μία άλλη κοπέλα που φώναζαν κάτι σαν "Δεν καταλαβαινω ρε Σύλια" και αυτή φώναζε "Τι δεν καταλαβαίνεις μωρέ,αφήστε με!". Πήγαν πιο κάτω και εμείς ακούγαμε φωνές κυρίως του νεαρού, ο οποίος μετά από λίγο γυρνάει πίσω μες τα νευρα,κλωτσάει με δύναμη πολλές φορές το ταμπλό της στάσης και φωνάζει "Τίποτα δεν ήξερα! Τίποτα ο βλάκας! Μόνο ότι ερωτεύτηκα. Ερωτεύτηκα από την πρώτη ματιά!". Μετά από την πολλή φασαρία ήρθαν δύο αστυνομικοί (ω ναι,από τη φασαρία. Ένιωσα σαν τις ταινιες που έρχεται το όργανο σε πέντε λεπτά,μολις ακουσει φασαρία.),οπότε ο δικός μας τους λέει "Συγγνώμη φίλε" και φεύγει  Και τέλος,πετάει και ο οδηγός του τρόλεΐ ένα "Εμ,έτσι είναι ο έρωτας" και τέλος το γεγονός.

Φαντάζομαι δε θα μάθουμε ποτέ τι απέγινε με τη Σύλια,τι (δεν) κατάλαβε ο νεαρός και τι ήξερε ο οδηγός που δεν ξέρω εγώ. Το θέμα είναι ότι εμένα μου έκανε εντύπωση αυτή η ιστορία και ήθελα να την διηγηθώ. Επίσης,οπως σας είπα θέλω να πω δυο λόγια για το ρομαντισμό αν και τώρα που το σκέφτομαι η ιστορία δεν κολλάει και τόσο.Δε βαριέσαι.

Λοιπόν,εγώ προσωπικά ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είμαι ρομαντική ή ρεαλίστρια.Μπορεί βέβαια αυτά τα δύο να μην είναι καν αντίθετα,οπότε είμαι και τα δύο. Γενικά μπορώ να πω ότι μου αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες,αν και διαφωνώ σε πολλά με την κοινή γνώμη. Για παράδειγμα δεν θα έλεγα ότι μου άρεσε το Notebook,το υπέρτατο ρομάντζο, διότι ήταν κάπως πολύ υπερβολικό και μου φάνηκε σαν ο συγγραφέας να προσπάθησε πολύ να κάνει τους θεατές να κλάψουν. Όμως,όσο χαζό και ρηχό να είναι,πιστεύω ότι το love story του "Confessions of a shopaholic" ήταν πολύ γλυκό και ρομαντικούλι. Η κατάσταση μου περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι έχω φτάσει σε σημείο να συγκινούμαι και να κολλάω με ρομαντικές ιστορίες από καρτούν.Χάσατε πάσα ιδέα; Έχω να δηλώσω ότι σχεδόν σε κάθε καρτούν που βλέπω, ερωτεύομαι αναπτύσσω ιδιαιτερη συμπάθεια και σε ένα χαρακτήρα.Εδώ σου λέει είδα πριν λίγο καιρό το "Gnomeo and Juliet" (που στα ελληνικά είναι "Ζουμπαίος και Ιουλιέτα".Δηλαδή για όνομα,ποιος αναλαμβάνει τις μεταφράσεις σε αυτή τη χώρα;;) και μου άρεσε ο νάνος. Ναι ναι,το πήλινο στολίδι του κήπου. Είμαι σοβαρά γιατρέ μου; 

Εκεί που θέλω εγώ όμως να καταλήξω είναι ότι όσο ρομαντικά και ονειρικά μου φαίνονται αυτά που βλέπω στις ταινίες και όσο και αν παρακολουθώντας τα, εύχομαι να μου συμβούν,άλλο τόσο με ξενίζουν όταν πραγματικά τα βλέπω να γίνονται στην πραγματική ζωή,όχι μόνο σε μένα αλλά γενικότερα. Πολλές φορές μου συμβαίνει να ακούω πράγματα που συνέβησαν σε άλλους και να σκέφτομαι "Ναι ναι,και μετά ο Βόλντεμορτ όρμισε από την πόρτα,ανέβηκε πάνω στον Ντάμπο και μαζί με το τέρας του Λόχ Νες και τον Άη Βασίλη πέταξαν μέχρι τη χώρα του Ποτέ Ποτέ". Μου φαίνονται απίστευτα,για όσους δεν καταλαβαν τον συνειρμό.Γι'αυτό και δεν μου αρέσει όταν ένας άντρας δανείζεται μια ιδέα από μια γνωστή ταινία για παραδειγμα για να κάνει πρόταση γάμου στην καλή του. Ή γενικότερα οι υπερπαραγωγές προτάσεις γάμου,όπως τα γράμματα στον ουρανό,οι προτάσεις με χορούς και τραγούδια στην πλατεία,μέσα από τη γιγαντοοθόνη του γηπέδου (καλά, αυτό δεν νομιζω να το δω και ποτέ,μια φορά πήγα γήπεδο και δεν ξανακάνω το λάθος) ή η πρόταση αλά Μόνικα και Τσάντλερ. Φυσικά δε λέω ότι αυτό θα ισχύει για πάντα,αλλά όπως και ό,τι άλλο γράφω σε αυτό το μπλογκ εκφράζει τις σημερινές σκέψεις μου. Επίσης,ρομαντικό για μένα δεν είναι το από τρεις μέρες προσχεδιασμένο δείπνο υπό το φως των κεριών και την απαλή μουσική. Ρομαντικό είναι να έρθει ο άλλος στις μία το βράδυ (άντε και πιο αργά),να βάλεις ότι πιο πρόχειρο και να πάτε βόλτα στην κοιμισμένη πόλη,μέχρι να ξημερώσει.Ε ναι,το να δεις την ανατολή είναι must.Αλλά και πάλι,το να λέω ότι είναι must,ίσως χάνει τον αυθορμητισμό του οπότε γίνεται must not.(Διχασμένη προσωπικότητα; Ποιος εγώ;) Ρομαντικό δεν είναι ένα γυαλιστερό μονόπετρο (sorry Merilyn,diamonds are not this girl's best friends) που αξίζει όσο το σπίτι μου. Ρομαντικό είναι ένα λουλούδι,που θα σου έχει κόψει από ένα κήπο καθώς ερχόταν να σε πάρει.Ρομαντικά είναι τα απλά,αυθόρμητα πράγματα. Τα μικρά γλυκά πράγματα που κάνει ασυναίσθητα για σένα χωρίς να το θεωρεί μεγάλο θέμα και να έχει να στο λέει,αυτά που λέει για σένα όταν δεν είσαι μπροστά. Ρομαντικό είναι ό,τι δεν έχεις ακόμα σκεφτεί, ό,τι δεν έχεις δει ακόμα σε κάποια ταινία,ότι σε πιάνει απροετοίμαστο. Όπως λέει και η Cher,"it's in his kiss".

Γενικά το θέμα είναι περίπλοκο. Δεν ξέρω τι θέλω; Μπορεί. Ξέρω όμως σίγουρα τι δεν θέλω: Tα επίσημα,βαρύγδουπα πράγματα,τις ξένες ιδέες και τα προσποιητά. Αυτό ισχύει όχι μόνο στα ρομαντικά,παντού στη ζωή.Να βάζετε τον εαυτό σας,να κάνετε πράγματα με την ψυχή σας και να μην κάνετε και λέτε ψευτιές. Φυσικά αυτή είναι η γνώμη μου.

Mέχρι την επόμενη φορά,
χαμογελάστε,βγείτε στον ήλιο και κάντε δημιουργικά πράγματα 
φιλιά,Μάγδα

υ.γ.:Hint για την επόμενη αναρτηση: Τι μας φτιάχνουν μια μπάλα από φελιζόλ και μερικά CD; 
stay tuned.