Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

What is wrong with you


                                                                 
                                                                             Walk-Ludovico Einaudi
Είμαι ενήλικας. Είμαι μεγάλη. Ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Ξέρω με τι αξίζει να στενοχωριέμαι και με τι όχι. Ξέρω πώς να παρηγορώ τον εαυτό μου. Ξέρω ποια είναι η αλήθεια και ποιο το παραμύθι. Ξέρω ότι δεν έχω μπλε μάτια. Ξέρω ότι δεν έχω γυριστές βλεφαρίδες. Ξέρω ότι δεν έχω αψεγάδιαστο πρόσωπο.Ξέρω ότι δεν είμαι λεπτή. Ξέρω ότι δεν είμαι κουκλα ζωγραφιστή. Ξέρω ότι δε θα μου πει "ήσουν η πιο σεξοβόμβα στο πάρτυ". Ξέρω ότι δε θα με γράψουν στα "σ'αναζητώ". Ξέρω ότι πρέπει να δουλέψω έξτρα σκληρά για να προχωρήσω. Ξέρω ότι οι άνθρωποι δε θα μου προσφέρουν απλώς πράγματα,επειδή απλώς είμαι εγώ. Ξέρω ότι δεν το θέλω αυτό. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι λόγος για να στεναχωριέμαι. Ξέρω ότι ΕΣΥ θα πεις ότι δεν σκέφτεσαι έτσι. Ξέρω ότι ξέρεις ότι δε μετράει μόνο το εξωτερικό. Αλλά και εσύ ξέρεις ότι ξέρω και όλοι ξέρουμε ότι τελικά είμαστε όλοι επιφανειακοί. Τουλάχιστον στην αρχή. Και λίγο προς το τέλος.

Δεν είναι παγκοσμίως γνωστό το "μην κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο''; Δεν λέμε όλοι ότι προτιμούμε το μέσα από το έξω; Δεν κρίνουμε όλοι τα μίντια που προβάλουν τόσο την εξωτερική εμφάνιση; Δεν κατακρίνουμε τους ρηχούς ανθρώπους;
Τότε γιατί χαμογελάμε περισσότερο αν μας πουν "ωραίος κώλος" από το "ωραίοι τρόποι"; Τότε γιατί μπορούμε να μιλάμε δύο ώρες για το σπυράκι που έβγαλες δίπλα στη μύτη και το τι μεικ απ μπορείς να χρησημοποιήσεις αλλά να μας πάρει δέκα λεπτά να μιλήσουμε για το γιατί ήσουν ο μόνος που έκλαψες σε αυτή τη χαζοχαρούμενη ταινία; Γιατί μπορείς να θυμηθείς πιο πολλούς τίτλους περιοδικών ομορφιάς από ότι βιβλίων; Γιατί προσέχουμε τόσο τα λόγια μας όταν μιλάμε για την εξωτερική εμφάνιση κάποιου αλλά περιγράφουμε το χαρακτήρα του ωμά και απρόσεκτα; Γιατι μιλάμε τόσο για την εξωτερική εμφάνιση κάποιου; Όλοι ξέρουμε ότι είναι ρηχό αλλά σε όλους βγαίνει αυθόρμητα,σαν ένστικτο. Και μιλάμε για διαφορετικότητα και ανοχή και για be yourself αλλά τελικά δεν ξέρουμε τι εννοούμε.

Είναι άδικο και το ξέρεις. Αλλά πάλι, πες τους το και θα σου πουν αυτόματα "Η ζωή είναι άδικη αγαπούλα". Οπότε έχεις δύο επιλογές. Ή μάλλον τρεις. Η μία, βάζεις τα κλάματα,χώνεσαι στα παπλώματα και αρνείσαι το όνομα σου και την πραγματικότητα. Και γράφεις αναρτήσεις σχετικά με αυτό. Η δεύτερη, σηκώνεις όλα σου τα λεφτά από την τράπεζα,παίρνεις καταναλωτικό δάνειο,κάνεις χώρο στις ντουλάπες για το νέο σου, μοντέρνο εαυτό και χάνεσαι στην μόδα,στα σαλόνια ομορφιάς,στα έμπειρα χέρια των ειδικών και αν είσαι τυχερός μπορεί να σε δείξει και η τηλεόραση.Επίσης,δεν ξέχνας να κοιτάζεις το είδωλο σου σε ό,τι γυαλίζει.Η τρίτη, σηκώνεσαι όπως είσαι, πηγαίνεις στη σχολή σου,πηγαίνεις για καφέ,αγοράζεις βιβλία και κυρίως διαβάζεις βιβλία, γνωρίζεις κόσμο,μιλάς,ακούς, προσπαθείς να κρατήσεις επαφές, σημειώνεις σημειώνεις σημειώνεις, πέφτεις,σηκώνεσαι,ξαναπέφτεις,ξανασηκώνεσαι, γυμνάζεσαι,τρως σωστά, αφήνεις πίσω ό,τι και όποιον δε σου κάνει, γελάς,γελάς πιο δυνατά,κλαις δυνατά, μαθαίνεις όσο περισσότερα μπορείς για όσα περισσότερα πράγματα γίνεται, ταξιδεύεις,αυτόσαρκαζεσαι, αντικρίζεις τους φόβους σου και τα κόμπλεξ σου κατάματα, μαθαίνεις τον εαυτό σου και κοιτάς να μάθεις και τους άλλους και δουλεύεις δουλεύεις δουλεύεις.

Από τις τρεις επιλογές,μαντέψτε ποια είναι αυτή που αντέχει στο χρόνο. Επίσης,μαντέψτε και ποια είναι η δυσκολότερη και πιο επίπονη. Τέλος,μαντέψτε σε ποια στοχεύουμε και σε ποιες τελικά καταλήγουμε συνήθως.

Και αφού έχω γράψει όλα αυτά,σκέφτομαι "και τι σημασία έχει; Το θέμα δεν είναι να περνάς καλά;" και μπερδεύομαι. Και αναρωτιέμαι αν τα πιστεύω ή αν απλώς κάπου τα έχω ακούσει και αν πρέπει απλώς να τα σβήσω και έχω χάσει μία ώρα από τη μέρα μου.
 Και αυτό κυρίες και κύριοι, ονομάζεται ενηλικίωση.