What is wrong with you

                                                                 
                                                                             Walk-Ludovico Einaudi
Είμαι ενήλικας. Είμαι μεγάλη. Ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Ξέρω με τι αξίζει να στενοχωριέμαι και με τι όχι. Ξέρω πώς να παρηγορώ τον εαυτό μου. Ξέρω ποια είναι η αλήθεια και ποιο το παραμύθι. Ξέρω ότι δεν έχω μπλε μάτια. Ξέρω ότι δεν έχω γυριστές βλεφαρίδες. Ξέρω ότι δεν έχω αψεγάδιαστο πρόσωπο.Ξέρω ότι δεν είμαι λεπτή. Ξέρω ότι δεν είμαι κουκλα ζωγραφιστή. Ξέρω ότι δε θα μου πει "ήσουν η πιο σεξοβόμβα στο πάρτυ". Ξέρω ότι δε θα με γράψουν στα "σ'αναζητώ". Ξέρω ότι πρέπει να δουλέψω έξτρα σκληρά για να προχωρήσω. Ξέρω ότι οι άνθρωποι δε θα μου προσφέρουν απλώς πράγματα,επειδή απλώς είμαι εγώ. Ξέρω ότι δεν το θέλω αυτό. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι λόγος για να στεναχωριέμαι. Ξέρω ότι ΕΣΥ θα πεις ότι δεν σκέφτεσαι έτσι. Ξέρω ότι ξέρεις ότι δε μετράει μόνο το εξωτερικό. Αλλά και εσύ ξέρεις ότι ξέρω και όλοι ξέρουμε ότι τελικά είμαστε όλοι επιφανειακοί. Τουλάχιστον στην αρχή. Και λίγο προς το τέλος.

Δεν είναι παγκοσμίως γνωστό το "μην κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο''; Δεν λέμε όλοι ότι προτιμούμε το μέσα από το έξω; Δεν κρίνουμε όλοι τα μίντια που προβάλουν τόσο την εξωτερική εμφάνιση; Δεν κατακρίνουμε τους ρηχούς ανθρώπους;
Τότε γιατί χαμογελάμε περισσότερο αν μας πουν "ωραίος κώλος" από το "ωραίοι τρόποι"; Τότε γιατί μπορούμε να μιλάμε δύο ώρες για το σπυράκι που έβγαλες δίπλα στη μύτη και το τι μεικ απ μπορείς να χρησημοποιήσεις αλλά να μας πάρει δέκα λεπτά να μιλήσουμε για το γιατί ήσουν ο μόνος που έκλαψες σε αυτή τη χαζοχαρούμενη ταινία; Γιατί μπορείς να θυμηθείς πιο πολλούς τίτλους περιοδικών ομορφιάς από ότι βιβλίων; Γιατί προσέχουμε τόσο τα λόγια μας όταν μιλάμε για την εξωτερική εμφάνιση κάποιου αλλά περιγράφουμε το χαρακτήρα του ωμά και απρόσεκτα; Γιατι μιλάμε τόσο για την εξωτερική εμφάνιση κάποιου; Όλοι ξέρουμε ότι είναι ρηχό αλλά σε όλους βγαίνει αυθόρμητα,σαν ένστικτο. Και μιλάμε για διαφορετικότητα και ανοχή και για be yourself αλλά τελικά δεν ξέρουμε τι εννοούμε.

Είναι άδικο και το ξέρεις. Αλλά πάλι, πες τους το και θα σου πουν αυτόματα "Η ζωή είναι άδικη αγαπούλα". Οπότε έχεις δύο επιλογές. Ή μάλλον τρεις. Η μία, βάζεις τα κλάματα,χώνεσαι στα παπλώματα και αρνείσαι το όνομα σου και την πραγματικότητα. Και γράφεις αναρτήσεις σχετικά με αυτό. Η δεύτερη, σηκώνεις όλα σου τα λεφτά από την τράπεζα,παίρνεις καταναλωτικό δάνειο,κάνεις χώρο στις ντουλάπες για το νέο σου, μοντέρνο εαυτό και χάνεσαι στην μόδα,στα σαλόνια ομορφιάς,στα έμπειρα χέρια των ειδικών και αν είσαι τυχερός μπορεί να σε δείξει και η τηλεόραση.Επίσης,δεν ξέχνας να κοιτάζεις το είδωλο σου σε ό,τι γυαλίζει.Η τρίτη, σηκώνεσαι όπως είσαι, πηγαίνεις στη σχολή σου,πηγαίνεις για καφέ,αγοράζεις βιβλία και κυρίως διαβάζεις βιβλία, γνωρίζεις κόσμο,μιλάς,ακούς, προσπαθείς να κρατήσεις επαφές, σημειώνεις σημειώνεις σημειώνεις, πέφτεις,σηκώνεσαι,ξαναπέφτεις,ξανασηκώνεσαι, γυμνάζεσαι,τρως σωστά, αφήνεις πίσω ό,τι και όποιον δε σου κάνει, γελάς,γελάς πιο δυνατά,κλαις δυνατά, μαθαίνεις όσο περισσότερα μπορείς για όσα περισσότερα πράγματα γίνεται, ταξιδεύεις,αυτόσαρκαζεσαι, αντικρίζεις τους φόβους σου και τα κόμπλεξ σου κατάματα, μαθαίνεις τον εαυτό σου και κοιτάς να μάθεις και τους άλλους και δουλεύεις δουλεύεις δουλεύεις.

Από τις τρεις επιλογές,μαντέψτε ποια είναι αυτή που αντέχει στο χρόνο. Επίσης,μαντέψτε και ποια είναι η δυσκολότερη και πιο επίπονη. Τέλος,μαντέψτε σε ποια στοχεύουμε και σε ποιες τελικά καταλήγουμε συνήθως.

Και αφού έχω γράψει όλα αυτά,σκέφτομαι "και τι σημασία έχει; Το θέμα δεν είναι να περνάς καλά;" και μπερδεύομαι. Και αναρωτιέμαι αν τα πιστεύω ή αν απλώς κάπου τα έχω ακούσει και αν πρέπει απλώς να τα σβήσω και έχω χάσει μία ώρα από τη μέρα μου.
 Και αυτό κυρίες και κύριοι, ονομάζεται ενηλικίωση.

Unicorns!

Καλημέρα!!Καιρό έχουμε να τα πούμε!Την τελευταία φορά μάλιστα είχα πει ότι ο Σεπτέμβρης επρόκειτο να είναι μήνας νέου ξεκινήματος-και όντως συνήθως είναι αλλά φέτος κολλήσαμε στα γρανάζια του χρόνου και του Υπουργείου Παιδείας το οποίο προσπαθεί  να παραβιάσει-μέχρι τώρα χωρίς αποτέλεσμα- την αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων!!Χαμός στo ίσωμα λοιπόν και έτσι μπήκαμε σε έναν αβέβαιο Οκτώβρη που δεν υπόσχεται τίποτα αλλά δεν αποκλείει και τίποτα!!
 Αν διαβάσατε τον τίτλο και περιμένετε να μιλήσουμε κυριολεκτικά για μονόκερους μάλλον θα σας απογοητεύσω!Παρά το γεγονός ότι αγαπώ την μυθολογία και ιδιαίτερα αυτά τα πανέμορφα λευκά άλογα με το κερατάκι στο κεφάλι που τα κάνει τόσο εξωτικά και παραμυθένια ο μονόκερος στις μέρες μας συμβολίζει κάτι διαφορετικό!Ο μονόκερος είναι μάλλον σύμβολο της διαφορετικότητας, το στοιχείο που ξεχωρίζει από τη μάζα γιατί διαθέτει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό!
 Ο Tennessee Williams στο έργο του Γυάλινος Κόσμος(The glass menagerie) χρησιμοποιεί ακριβώς το σχήμα του μονόκερου για να συμβολίσει τη διαφορετικότητα της πρωταγωνίστριας,της Λώρα. Η Λώρα μια κοπέλα με αναπηρίες κάνει συλλογή από γυάλινα άλογα και ο μονόκερος είναι το μόνο που ξεχωρίζει μέχρι που τελικά πέφτει και σπάει το κέρατο του, μετατρέπεται δηλαδή σε ένα άλογο όπως όλα τ' άλλα.
 Ο λόγος που φέρνω το παράδειγμα με τον Γυάλινο κόσμο είναι ότι πιστεύω πως ο καθένας από εμάς είναι μονόκερος, δηλαδή ξεχωριστός.Αυτή η διαφορετικότητα μπορεί να εκδηλώνεται σε πολλές μορφές: στο χρώμα, τη φυλή, την εξωτερική εμφάνιση,την σεξουαλική προτίμηση, την κουλτούρα και τις συνήθειες! Αυτό όμως δε σημαίνει πως επειδή κάποιος είναι διαφορετικός είναι απαραίτητα και αυτός που πρέπει να αλλάξει για να γίνει ένα με τη μάζα.Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η μάζα.Υπάρχουμε εμείς, με όσα συνεπάγεται αυτό.
 Το βρίσκω παράλογο και εντελώς ανεδαφικό να ασκείται τόσο έντονη κοινωνική κριτική ενάντια στο διαφορετικό-δεδομένου μάλιστα ότι ζούμε ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.Και για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις όλοι μας ασκούμε κριτική έναντι στο διαφορετικό ακόμη και υποσυνείδητα ή κεκαλυμμένα.Δεν είναι ανάγκη να χτυπήσεις και να τραυματίσεις κάποιον για να αποδειχθεί η έλλειψη ανοχής στο διαφορετικό.Η λεκτική βια ή η αρνητική στάση στο διαφορετικό νομίζω είναι αρκετά!
 Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι αν ο καθένας μας βλέπει την διαφορετικότητα του άλλου- σε όποιο τομέα και αν αυτή εκφράζεται-σαν ένα μονόκερο τότε νομίζω ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους μας και σκεφτείτε και το καλύτερο.....θα ζούσαμε δίπλα σε τόσο αξιολάτρευτα πλάσματα όσο οι μονόκεροι!Εμένα πάντως μάλλον με ενθουσιάζει η ιδέα!!
 Νομίζω πως αρκέτά σας ζάλισα για σήμερα!!Καλή υπόλοιπη Κυριακή!

φιλιά,
Dim

50 shades of Me

Όχι, nuh uh, δεν είναι αυτό που νομίζετε. Τα σεξοπορνοδιαστροφικά μυαλά μπορούν να ηρεμήσουν και να αποχωρίσουν,το περιεχόμενο της ανάρτησης είναι κατάλληλο και για ανηλίκους. Μη σας πω ότι είναι ειδικά για αυτούς.

 Μου έχει κολλήσει εδώ και αρκετές μέρες στο μυαλό η ιδέα ότι τελικά, είσαι ολοκληρώμενος και ακέραιος χαρακτήρας όταν συνειδητοποιήσεις ότι αποτελείσαι από πολλούς, μικρούς χαρακτήρες που συντάσουν την προσωπικότητα σου και μάθεις να τους αναγνωρίζεις. Δηλαδή, ο ανθρωπος δεν είναι ένα μονοδιάστατο πλάσμα, καθένας μας έχει αμέτρητες πτυχές και αποχρώσεις που μας αποκαλύπτονται και τις εξερευνάμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Το plot twist της υπόθεσης είναι ότι δεν γίνεται να ξέρουν όλοι όλους τους εαυτούς των γύρω τους,ούτε καν των πιο κοντινότερων ανθρώπων τους,ούτε καν τους δικούς τους. Έχω την εντύπωση ότι οι σχέσεις των ανθρώπων θα ήταν πολύ πιο ισορροπημένες και ίσως και πιο ενδιαφέρουσες,αν όλοι είχαν στο μυαλό τους αυτή τη θεωρία και επιδίωκαν την αυτοεξερεύνηση και το εσωτερικό "ξεγύμνωμα" στους γύρω τους. Μαζί με την λογική ότι δεν πρέπει να έχουμε προσδοκίες από ένα άτομο γιατί υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί να τις πραγματοποιήσει, θα έπρεπε να μην επαναπαυόμαστε ποτέ ότι ξέρουμε ένα άτομο "σαν την παλάμη του χεριού μας", να μην ισχυριζόμαστε ότι μπορούμε πάντα να προβλέψουμε τις αντιδράσεις του άλλου, να μην κρίνουμε ποτέ μόνο από τις δικές μας εμπειρίες με κάποιον. Για όσους χαρακτηρίζονται "προβλέψιμοι", πιστεύω ότι απλώς δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τις περισσότερες πτυχές του χαρακτήρα τους,ή δεν έχουν συναναστραφεί με τα άτομα και τις καταστάσεις που θα τους τις ξεδιπλώσουν. Όσοι πιστεύουν ότι έχουν κατασταλάξει σαν άτομα και δεν έχουν κάτι να αλλάξουν,πιστεύω ότι θα εκπλαγούν από τη ζωή. 

 Στην αρχή έγραψα ότι αυτη η ανάρτηση αφορά πολύ τα ανήλικα άτομα και θέλω να εξηγηθώ: ΄Οπως όλοι μας φαντάζομαι,έτσι και εγώ από την περίοδο της εφηβείας και μετά αναρωτιέμαι ποια είμαι. Και δεν εννοώ το όνομα και το επίθετο μου προφανώς,αλλά την προσωπικότητα μου (βέβαια με την μνήμη που έχω σε λίγο θα ψάχνομαι και για τα πρώτα,αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία). Δεν έχω να περιφανεύομαι μεγάλη πείρα στη ζωή,αλλά στα επιτρεπτά πλαίσια των 19 χρόνων ύπαρξης έχω περάσει διάφορες φάσεις που σε κάθε μία η φράση "είμαι ο εαυτός μου" αποκτούσε και διαφορετικό νόημα. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι ποτέ δε θα είμαι εντελώς σίγουρη για την προσωπικότητα μου και να αγχώνομαι. Νομίζω ότι παρόμοιες ανησυχίες λοιπόν έχει κάθε έφηβος και μετ-έφηβος. Φυσικά δεν μπορώ να μιλήσω για τους υπόλοιπους και μπορώ μόνο να μαντεύω πως νιώθει ο καθένας για τον εαυτό του,οπότε αυτό που θα ήθελα να πω στη δεκαπεντάχρονη Μάγδα είναι:"Μην προσπαθείς να βάλεις τον εαυτό σου σε ένα μοναδικό και ακαμπτο καλούπι. Είσαι ένα πολύχρωμο άτομο,με πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες που σε κάποιες περιπτώσεις ίσως έρχονται και σε αντιπαράθεση,αλλά αυτό είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο. Μην προσπαθείς να καταπίεσεις τα ένστικτα και τις παρορμίσεις σου αλλά και μην νομίζεις ότι μπορείς έτσι απλά να δημιουργήσεις ένα χαρακτηριστικό του εαυτού σου που δεν υπάρχει. Διάβασε, μίλα, άκουσε, βγες στον κόσμο και κράτα σημειώσεις. Μην επαναπαύεσαι ποτέ σε αυτό που νομίζεις ότι είσαι και σε αυτό που νομίζεις ότι είναι οι άλλοι."

 Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ λίγο πόσους χαρακτήρες μπορώ να ξεχωρίσω σε μένα. Για να υποστηρίξω την σκέψη μου,ορίστε ποιους μπορώ να αναγνωρίσω:

• Η μοναχική/αντικοινωνική Μάγδα, για τις φορές που θέλω να μείνω σπίτι και να βλέπω σειρές όλη μέρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να μην απαντάω στο τηλέφωνο και να έχω επαφή με τον έξω κόσμο, για τις φορές που θέλω να πάω να διαβάσω μόνη μου σε ένα καφέ χωρίς καμία άλλη παρέα, για τις φορές που σκέφτομαι να αρνηθώ προσκληση για σαββατιατικη έξοδο αλλά δεν ξέρω πως να εξηγήσω το ότι δεν έχω κάτι άλλο να κάνω-απλώς θέλω να μείνω μέσα.

• Η εξωστρεφής/κοινωνική/πλακατζού Μάγδα, για τις φορές που θέλω να μείνω με τους φίλους μου όλη μέρα και να μιλάμε,για τις φορές που θέλω να πιάσω το τηλέφωνο και να μιλήσω με όλους όσους έχω αρχίσει να ξεχνάω τη φωνή τους,για τις φορές που θέλω να μου πιάσει την κουβέντα αυτός ο κύριος που με ρώτησε στο μετρό τι ώρα είναι,για τις φορές που θέλω να παρατήσω στη μέση το βιβλίο μου και να πάρω να δω ποιος μπορεί να πάμε για καφέ.

• Η λαίμαργη Μάγδα, για τις φορές που θέλω να φάω ότι υπάρχει στο ψυγείο μου,να παραγγείλω όλο το μενού τις πιτσαρίας,να πιω όλο το χυμό μονορούφι,να διαβάσω όλα τα βιβλία που υπάρχουν,να μάθω όλες τις τέχνες που υπάρχουν,να πάω σε όλα τα κρυμμένα μέρη τις Αθήνας, να μάθω όλη την παγκόσμια ιστορία και όλα αυτά εδώ και τώρα.

• Η ακατάστατη/χυμα/ανοργάνωτη Μάγδα,για τις φορές που απλώς πετάω τα ρούχα μου όπου βρω και πέφτω στο κρεβάτι,για τις φορές που δεν στρώνω το κρεβάτι μου για μέρες,για τις φορές που δεν πλένω τα πιάτα μέχρι να μην έχω κανένα καθαρό πλέον,για τις φορές που δε με νοιάζει αν βγω έξω με τσαλακωμένη φούστα,για τις φορές που βαριέμαι να ξεβάψω κανονικά τα νύχια μου,για τις φορές που αφήνω το διάβασμα για το τελευταίο λεπτό,για τις φορές που λέω κάτι χωρίς να το σκεφτώ και να το "συμμαζέψω" στο μυαλό μου.

• Η νοικοκυρά/οργανωμένη/σινιέ Μάγδα,για τις φορές που θέλω να βγω έξω στην τρίχα,για τις φορές που ξυπνάω και μου έρχεται όρεξη για ολική καθαριότητα,για τις φορές που μολις χρησημοποιήσω κάποιο πιατικό το πλένω αμέσως,για τις φορές που νευριάζω όταν έρχεται κάποιος με λερωμένο παπούτσι μέσα,για τις φορές που τα πάντα στην ντουλάπα είναι σιδερωμένα και τακτοποιημένα,για τις φορές που ταξινομώ τα βιβλία,τις σημειώσεις και τα τετράδια μου,για τις φορές που διαλέγω προσεκτικά τα λόγια μου

• Η γλυκούλα,μικρούλα Μάγδα, για τις φορές που φοράω γλυκούλικα ρούχα,για τις φορές που λέω κάτι χαριτωμένο με γλυκιά φωνή,για τις φορές που φοβάμαι και θέλω να ακούσω την φωνή κάποιου για να ηρεμήσω,για τις φορές που νιώθω ότι δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα μόνη μου και χρειάζομαι υποστήριξη,για τις φορές που πιάνω τα μαλλιά μου κοτσιδάκια,για τις φορές που κλαίω με το παραμικρό,για τις φορές που θέλω τη μαμά μου.

• Η ανεξάρτητη/αποφασιστική/γυναίκα Μάγδα, για τις φορές που υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τα δικαιώματα μου, για τις φορές που υψώνω τη φωνή μου,για τις φορές που φοράω ψηλοτάκουνα, για τις φορές που παίρνω σημαντικές αποφάσεις,για τις φορές που δεν ακούω τη γνωμη κανενός,για τις φορές που πιστεύω ότι τα ξέρω όλα και δίνω συμβουλές,για τις φορές που σηκώνω τα μανίκια,σφίγγω τα δόντια μου και ξαναπροσπαθώ.
• Η ρομαντική/ευαίσθητη/αγαπησιάρα/χαζοχαρούμενη/αισιόδοξη Μάγδα, για τις φορές που βάζω τα κλάματα σε μια ρομαντική κομεντί ή ένα κοινωνικό δράμα,για τις φορές που θέλω να πνίξω στα φιλιά και τις αγκαλιές όσους αγαπώ,για τις φορές που χαιδεύω το σκύλο μου,για τις φορές που δίνω χρήματα σε ένα άστεγο,για τις φορές που βάζω τους άλλους πάνω από τον εαυτό μου,για τις φορές που θέλω να περπατάμε χέρι χέρι στο ηλιοβασίλεμα και να βλέπουμε μαζί ανατολές,για τις φορές που το παραμικρό με κάνει να βάζω τα γέλια,για τις φορές που νιώθω ότι όλα θα φτιάξουν,για τις φορές που τίποτα δε μου φαινέται ακατόρθωτο,για τις φορές που θέλω να χορέψω σε ένα πάρτυ.

• Η ψυχρή/αναίσθητη/εγωίστρια/πεζή/ξενέρωτη Μάγδα,για τις φορές που σκέφτομαι το συμφέρον μου, για τις φορές που βάζω τον εαυτό μου πάνω από όλα,για τις φορές που ακούω απαθής για τα παιδιά τις Αφρικής,για τις φορές που δε θέλω καν να αγγίξω τη γάτα της φίλης μου,για τις φορές που βρίσκω κάθε ρομαντική προσπάθεια σαχλή και γλυκανάλατη,για τις φορές που λέω κακίες,για τις φορές που βρίσκω κάθε αστείο ρατσιστικό ή χαζό,για τις φορές που δε θέλω να χορέψω μαζί με τους άλλους,για τις φορές που δεν θέλω να συμμετέχω στη φάρσα που οργανώνει η παρέα.

• Η ακομπλεξάριστη Μάγδα,για τις φορές που δε με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα,για τις φορές που δε με πειράζει να με σχολιάσουν,για τις φορές που λέω ότι σκέφτομαι και κάνω ότι μου έρθει στο μυαλό.

• Η self conscious Μάγδα,για τις φορές που δε μιλάω για να μη με κοροιδέψουν,για τις φορές που δε γελάω στο χαζό αστείο για να μην με πουν αφελή, για τις φορές που δεν κάνω αυτό που σκέφτομαι,για τις φορές που λέω κάτι που δεν πιστεύω για να γίνω αποδεκτή,για τις φορές που στενοχωριέμαι από ένα σχόλιο.

Είναι τόσα πολλά που μου έρχονται στο μυαλό ακόμα,που δεν μπορώ να τα βάλω σε κατηγορία ή μπορώ να τα βάλω σε πολλές ταυτόχρονα. Είμαι σίγουρη ότι κάθετι από τα παραπάνω είναι αλήθεια για μένα και ότι κάποια από τα παραπάνω θα εξέπληταν όποιονδήποτε κοντινό μου άνθρωπο γιατί ίσως δεν τα έχει δει ποτέ πάνω μου.

Όλα όσα γράφω είναι απλώς σκέψεις που κάνω τώρα,στα 19 μου χρόνια. Μπορεί αυριο ή του χρόνου ή στα 80 μου να τα θεωρώ βλακείες αλλά τελικά αυτό είναι που θέλω να αποδείξω. Οι άνθρωποι αλλάζουν, ή καλύτερα αναπτύσουν νέες πτυχές ή εμείς αποκαλύπτουμε πράγματα που δεν ξέραμε για αυτούς. Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν απόλυτες τιμές και μονοχρωμίες. Τελικά καταλήγω στο ότι η φράση "να είσαι ο εαυτός σου" είναι πιο ασαφής και περίπλοκη από την δημιουργία του κόσμου και τα όρια του σύμπαντος.

Σας αφήνω με ένα τραγούδι για να χαλαρώσετε μετά τον πονοκέφαλο που θα αποκτήσατε αν διαβάσατε όλο το κοκτέιλ που κατάφερα να γράψω.

Φιλιά, 
Μάγδα

C.W Stoneking - I heard the marching of the drums

Easy come, easy go

                                   

                          

 Είμαι πίσω στην Αθήνα επιτέλους!

Στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα διαμορφώθηκε ως εξής: Έφυγα από το Ηράκλειο στις 2 Σεπτεμβρίου (αφού πέρασα μια βδομάδα κάνοντας σχέδια για την επιστροφή μου στην Αθήνα και ανυπομονόντας να γυρίσω σπιτάκι μου). Εφτασα εδώ Τρίτη πρωί, έμεινα όλη μέρα και την επομένη μέσα για να αδειάσω τη βαλίτσα(ρα) μου και να οργανωθώ. Πέρασα ολόκληρη την Πέμπτη κάνοντας δουλειές και ψώνια.Πέρασα όλη την Παρασκευή με φίλους,καφέ και παιχνίδια από το ένα σπίτι στο άλλο. Πέρασα όλο το Σάββατο κλαψουρίζοντας ότι μου λείπουν οι δικοί μου,ότι μου λείπει το σπίτι μου και ότι τίποτα δεν πάει όπως το σχεδιάζω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά αυτή η μίνι κατάθλιψη με πιάνει πάντα όταν γυρνάω από την Κρήτη,σχεδόν την περιμένω-σαν την περίοδο ένα πράγμα(αν και ήρθε με καθυστερηση αυτη τη φορά). Αυτό που τελικά με κάνει να νιώσω καλύτερα είναι ένα τηλεφώνημα στον μπαμπά. Τσεκαρισμένο και δοκιμασμένο (βλ. daddy's girl). Αυτός ο άνθρωπος έχει πάντα κάτι καθησυχαστικό να πει, πάντα κάτι να με κάνει να χαμογελάσω. Τελοσπάντων,μετά το δακρύβρεχτο τηλεφώνημα το βράδυ του Σαββάτου, (fun fact: τον πήρα την ώρα που ήταν σε γάμο,οπότε μπορείτε να φανταστείτε λίγο από τη συζήτηση: "Και τι τραγούδι παίζει τώρα στο κέντρο; *ρούφηγμα μύτης* Χόρεψε και η Κατερίνα; χαχασνιφχαχασνιφ *μυξοδακρογελιό*") αποφάσισα να φτιάξω την τσάντα μου γιατί την Κυριακή το πρωί (υπερβολικά ΠΟΛΥ πρωί) πήγα Λευκάδα. Η φίλη μου Μ.,έχει εκεί μια θεία η οποία μας παραχώρισε ένα από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της και μείναμε η Μ., η Ε. και εγώ. Πέρασα 4 υπέροχες μέρες κολυμπώντας στα γαλαζοπρασινοτιρκουαζ νερά του Ιονίου, τρώγοντας μακαρόνια σε πολλές παραλλαγές,παίζοντας χαρτιά στο μπαλκόνι και διαβάζοντας στην αιώρα. Μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις καλές επιλογές που έχω κάνει στην φοιτητική μου ζωή.

Όμως τώρα είμαι εδώ! Με τη σχολή στη μέση μιας μεγάλης απεργίας και όλα τα μαθημάτα της εξεταστικής να έχουν παγώσει,βρέθηκα να κάθομαι σπίτι, να κάνω σχέδια και προγράμματα και να αναρωτιέμαι αν υπάρχει όλο άτομο με απολυτήριο Λυκείου που να κάνει τόσο κακή διαχείρηση των χρημάτων όσο εγώ. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που θέλω να κάνω και γι'αυτό φταίνε τα διάφορα μπλογκ που παρακολουθώ και δε μαφήνουν σε ησυχία. Από συνταγές,μέχρι κατασκευές, δεν προλαβαίνω να κάνω bookmark σε σελίδες. Το ξέρω φυσικά ότι από αυτά θα πραγματοποιήσω περίπου τα μισά αλλά δε με νοιάζει,το θέμα είναι να παραμένεις δημιουργικός και ενεργός σωστά;

Η ατζέντα μου λοιπόν περιλαμβάνει:

• Να ψάξω να βρω το βιβλίο "ΙΩΒ: Η ιστορία ενός απλού ανθρώπου" και να το διαβάσω. Λες και δεν έχω άλλα 8492852395032 βιβλία που θέλω να διαβάσω ήδη.
• Να καταφέρω να βρω ένα τρόπο να οργανώσω όλα τα μπαχαρικά και τα αφεψήματα που βρίσκονται εδώ και κει στην μικρή κουζίνα.
• Να φτιάξω ένα κολάζ τοίχου σαν αυτό 

*ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ*

• Nα πάρω λεμόνια για να φτιάξω αυτή τη sexy pink lemonade

• Nα αγοράσω τα υλικά για τις παρακάτω συνταγές: Cinnamon rolls,  Lavender Iced Coffee,   ,Chocolate granola bagels, 
• Να αγοράσω βιβλιοθήκη και να φτιάξω τα βιβλία μου.
• Να βγάλω κάρτα για τη δημοτική βιβλιοθήκη
• Να φτιάξω τον τοίχο με τις κορνίζες μου να μοιάζει σαν αυτόν
• Να αγοράσω φωτάκια για το κρεβάτι μου

 

Επίσης,μιας και ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά και το φθινόπωρο/χειμώνας 2013-1014 (YAYYY) θα ήθελα να δηλώσω ότι αυτό το εξάμηνο θα προσπαθήσω να:
1)Πηγαίνω τακτικά στη σχολή και να παρακολουθώ τα μαθήματα μου,γιατί στην εξεταστική θα τα βρω σκούρα πάλι.
2)Πηγαίνω στο γυμναστήριο που παράτησα το καλοκαίρι,για προφανείς λόγους.
3)Πηγαίνω και θέατρο και καφέ και ποτό τα Σαββατοκύριακα,γιατί θέλω να βλέπω τους φίλους μου και γιατί μια ζωή την έχουμε και αν δε την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε,τι θα καταντήσουμε.
4)Μην κάνω άσκοπα έξοδα και να μην αγοράζω βλακειούλες γιατί αλλιώς ο μόνος καφές που θα πίνω θα είναι ο γαλλικός της καφετιέρας μου.
5)Διαβάσω όσα περισσότερα βιβλία από την ατελείωτη must-read λίστα.

(όπως καταλάβατε,η παραπάνω λίστα γράφτηκε για να υπάρχει επισήμα διαθέσιμη κάπου εκεί έξω και αν δεν την ακολουθήσω να μπορεί ο καθένας να έρθει και να μου την τρίψει στην μούρη)

Αυτά από μένα λοιπόν. Καλό χειμώνα, καλές βροχές (καλό το καλοκαίρι αλλά χρειάζομαι χειμωνιάτικο καιρό για να μπω σε διάθεση σχολής.Είπαμε,πρεπει και να φορέσω αυτή την καινουρια καπαρτίνα.) :) Να τρώτε καλά και να κάνετε θετικές σκέψεις αγαπητοί μου.

Μάγδα

p.s.: Βλέπει κανείς άλλος Dexter; Έχει πάθει κανείς άλλος σοκ από το τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου; Κύριοι σεναριογράφοι,αυτό ήταν φάουλ.

 The Monkees-Hold on girl

Oh take me back to the start!

 Καθώς οι καλοκαιρινές διακοπές τελειώνουν σιγά σιγά επιστρέφουμε και μεις στη μπλογκοπαρέα!!Βέβαια εγώ εγκατέλειψα λίγο νωρίτερα για διακοπές γιατί είχα παραστάσεις και εξεταστική ταυτόχρονα( συναρπαστικό και εξοντωτικό μαζί) αλλά είχα τη φίλη Μαγδα να σας ενημερώνει

για τα τεκταινόμενα.

 Ελπίζω το καλοκαίρι σας να ήταν όμορφο, δροσερό και με καλή παρέα!Εγώ βρίσκομαι ακόμη Ηράκλειο αλλά ανυπομονώ να επιστρέψω στην Αθήνα!Κάθε Σεπτέμβρης είναι για μένα μια καινούργια αρχή, αν σκεφτείς ότι νέες εμπειρίες σε περιμένουν που μπορεί να μην είχες καν φανταστεί. Ελπίζω λοιπόν ο νέος κύκλος που ανοίγει να φέρει πέρα από την εξεταστική( τι να κάνουμε η ζωή δεν είναι τέλεια) και την  επικείμενη μετακόμιση μου( ναι ναι θα το κάνω και αυτό) πολλές  πολλές νέες εμπειρίες-κατά προτίμηση ευχάριστες- τις οποίες θα μοιραζόμαστε μαζί και αυτό το χειμώνα.

 Μου έχει λείψει η Αθήνα και ανυπομονώ για μια νέα αρχή- ο Σεπτέμβρης τελικά είναι η αρχή της χρονιά για μένα- στους δρόμους του κέντρου, στις αίθουσες της Νομικής, στο Ροζ κτήριο των Αφάντων και όπου αλλού κυκλοφορούν μικροί λάτρες της Αθήνας!

 Εύχομαι σε όσους από σας είστε φοιτητές καλή υπομονή με την εξεταστική και μην ξεχνάτε: ακομη και μια εξεταστική μπορεί να έχει τις θετικές πλευρές της-εγώ ακόμη τις ψάχνω αλλα μόλις τις βρώ θα τις μοιραστώ μαζί σας. 

 Μέχρι να τα ξαναπούμε have fun!!

  

Φιλιά, Dim

Υ.Γ. η φωτο είναι απο της διακοπές μας στην Ιεράπετρα!

αααα και τα νέα ονόματα των παιδιών της Μάγδας εεεερχονται!!-εμ τι ενα καλοκαιρι σας αφήσαμε δεν μπορούσαμε να μην κανουμε/κανω βλακείες!!( now they are 5)

Cooler than the flip side of my pillow

Θέλω κρύο
Θέλω να φορέσω το καινούριο μου παλτό
Θέλω να ανοίξω το τσάι βατόμουρο που πήρα
Θέλω να πιω τσάι δίπλα στο παράθυρο στο σπίτι μου
Θέλω να διαβάσω νέα βιβλία δίπλα στο παράθυρο ενώ βρέχει
Θέλω να διαβάσω νέα βιβλία σε ένα μικρό χουχουλιάρικο καφέ
Θέλω να κατεβάσω το λουλουδάτο πάπλωμα από το πατάρι και να το τυλιχτώ
Θέλω να φτιάξω μπισκότα και να έρθουν οι φίλοι μου να πιούμε γαλλικό και να κάνουμε παρέα
Θέλω να φορέσω μπότες και να πάρω ομπρέλα και να πάω βόλτα στη βροχή
Θέλω να βάλω σκουφί και να πάω στο σουπερμαρκετ
Θέλω κασκόλ και κόκκινες μύτες και παγωμένα δάχτυλα
Θέλω να ανάψω το αερόθερμο και να κάτσω σταυροπόδι μπροστά του
Θέλω να βρέξει και να τρέξω να μαζέψω τη μπουγάδα
Θέλω να φτιάξω τσάι και να τυλιχτώ το πάπλωμα και να δω νέα επεισόδια των αγαπημένων μου σειρών
Θέλω να κάνω όλα τα κλισέ πράγματα που υπάρχουν για το χειμώνα
Νομίζω πώς μου χει λείψει και η Αθήνα

Μυρωδιά αντηλιακού και αλάτι στα μαλλιά

Ξυπνάς το πρωί από το φως που μπαίνει από τη μπαλκονόπορτα και τον ενθουσιασμό που λειτουργεί σαν ξυπνητήρι. Βγαίνεις στο μπαλκόνι του ενοικιαζόμενου με το βιβλίο σου,στις μύτες για να μην ξυπνήσεις την παρέα,αν και θες τόσο πολύ να αρχίσεις να χοροπηδάς στα κρεβάτια για να ξεκινήσετε όλοι μαζί τη μέρα. Κάθεσαι στην καρέκλα με τα πόδια ανεβασμένα στο κάγκελο του μπαλκονιού και αρχίζεις να διαβάζεις αλλά είναι αδύνατο. Προσπαθείς να καταλάβεις τι γλώσσα μιλάνε οι τουρίστες που περνάνε από κάτω, παρατηρείς τη θάλασσα του νησιού και κλείνεις τα μάτια για να απολαύσεις κάθε νέο ήχο. Ακούς ένα θόρυβο από μέσα,ανοίγεις τα μάτια και κάνεις ότι είσαι απορροφημένη στο βιβλίο. Ένα ένα,τα παιδιά ξυπνάνε και βγαίνουν στο μπαλκόνι,παραπονιούνται για τα γέλια που τους ξύπνησαν "πρωί πρωί" και εσύ το απολαμβάνεις και συνεχίζεις να γελάς. Μιλάτε για λίγο,όλοι μαζί και όλοι φωναχτά,κανονίζετε ένα πρόχειρο πρόγραμμα για τη μέρα,αν και όλοι ξέρετε ότι θα αλλάζει περιπου κάθε δεκάλεπτο. Ένα είναι σίγουρο: Θα πάτε θάλασσα. Φοράς μαγιό,αντηλιακό,γυαλιά και σαγιονάρες, βάζεις στην τσάντα πετσέτα,ψάθινο καπέλο,βιβλίο,τράπουλα και χτένα και κατεβαίνεις στην αυλή μέχρι να έρθουν όλοι. Ξεκινάτε με τα πόδια,η παραλία είναι δέκα λεπτά. Στο δρόμο γέλια,πειράγματα,φωτογραφίες και τραγούδια,άσχετα αν σας κοιτάνε περίεργα τουρίστες και ντόπιοι. Φτάνετε,απλώνετε πράγματα και όλοι μαζί κατευθείαν βουτάτε. Βουτιές από ώμους, αγώνες στα μακροβούτια, ξανά πολλά γέλια. Πολύχρωμες πέτρες που δε χορταίνεις να μαζεύεις, οι πατούσες με τα ροζ νύχια μέσα στο νερό, ο ήλιος που αντανακλά στη θάλασσα και σταγόνες που λαμπυρίζουν. Επιστροφή στην αμμουδιά,παραγγέλνετε καφέ και βγάζετε φρούτα και μπισκότα. Άμμος που καίει, τάβλι ,χαρτιά, ρακέτες, ξεροψημένο δέρμα, σχέδια με αντηλιακό στην πλάτη, μουσικό background καλοκαιρινά τραγούδια από ένα διπλανό beach bar. Ο ήλιος καίει για τα καλά, έχετε αρχίσει ήδη να σκέφτεστε τι θα παραγγείλετε από την ταβέρνα. Φορτώνεστε τα πράγματα,η άμμος κολλάει στα πόδια,κάποιοι κάνουν στα γρήγορα ντουζ. Διαλέγετε μια από τις ταβέρνες δίπλα στην θάλασσα, κολλάτε τραπέζια για να χωρέσουν όλοι και μοιράζετε καταλόγους. Ο καθένας το πιάτο του και στη μέση σαλάτα; Και ορεκτικά; Κολοκυθάκια τηγανιτά οπωσδήποτε. Και σαγανάκι,βάλε δύο για να φτάσει. Φώναξε τον σερβιτόρο,μακάρι να μας τα φέρουν γρήγορα. Αρχίζουν όλοι να μιλάνε για φαγητό και λένε αστεία που μόνο εσείς καταλαβαίνετε,γελάς,προσπαθείς να βγάλεις το αλάτι που έχει μείνει στις βλεφαρίδες σου, ανυπομονείς να έρθει η σαλάτα και το ψωμί. Όταν έρθουν, βάζετε γρήγορα λάδι και αλάτι,ανακάτεμα και τσιμπάς μια ντομάτα. Σκέφτεσαι ότι δεν θα άλλαζες αυτή τη γεύση με όλα τα γκουρμέ φαγητά στον κόσμο και αναρωτιέσαι ποιο επιτέλους είναι το μυστικό συστατικό που κάνει τη χωριάτικη μετά τη θάλασσα τόσο νόστιμη. Τρώτε όλοι,βουτώντας ψωμί κατευθείαν στο μπολ της σαλάτας και ξαφνικά όλοι είναι χαμογελαστοί. Ξέρεις ότι όταν έρθει το κυρίως φαγητό θα έχεις ήδη σχεδόν χορτάσει αλλά συνεχίζεις έτσι κι αλλιώς. Τα μπολ αδειάζουν σε πέντε λεπτά και ο σερβιτόρος που φέρνει τα πιάτα σας χαμογελάει διακριτικά. Τελικά συνειδητοποιείς ότι ακόμα και αν δεν πεινάς,το φιλέτο κοτόπουλο,το σαγανάκι και τα άλλα καλούδια είναι υπερβολικά νόστιμα για να τα θυσιάσεις για τη σωστή διατροφή. Σε διακοπές βρισκόμαστε τελος πάντων. Άδεια πιάτα, νυσταγμένα και χαμογελαστά πρόσωπα, εσύ επιμένεις ότι ένα καλό γεύμα τελειώνει με μια παρτίδα επιτραπέζιο. Παραπονιούνται,αλλά τελικά βρίσκεις συμπαίκτες. Παιχνίδι, κουβέντα, φωτογραφίες, δροσερό καρπούζι-κέρασμα από το μαγαζί. Ζητάτε λογαριασμό,φωνές μέχρι να υπολογιστεί σωστά το μερίδιο του καθένα. Επιστροφή,ουρά για το μπάνιο, αναμονή στο μπαλκόνι,ξανά χαρτιά και επιτραπέζια. Πέφτετε όλοι στα κάτασπρα σεντόνια που μυρίζουν διακοπές. Παρατηρείς το δέρμα σου, μελαχρινό, με τη μυρωδιά ακόμα του αντηλιακού. Η αίσθηση να ξαπλώνεις στο μαλακό μαξιλάρι και να τυλίγεσαι στο δροσερό σεντόνι,με τη δροσιά του κλιματιστικού στον αέρα είναι από τα πιο υπέροχα πράγματα. Στο δωμάτιο ξαφνικά πέφτει ησυχία,ακούγονται μόνο τα τζιτζίκια απ'έξω και καμιά φωνή από το δρόμο πού και πού. Γλυκός ύπνος για καμιά ώρα,ο ενθουσιασμός σε ξυπνάει και πάλι. Βγαίνεις έξω σιγανά, η ζέστη σε χτυπάει απότομα αλλά δεν σε πειράζει. Οι πέτρες που μάζεψες από τη θάλασσα, χρώματα,πινέλα, απλώνεσαι στο τραπέζι του μπαλκονιού και αρχίζεις να κάνεις πράξη τις ιδέες που μάζευες όλο το χειμώνα: πασχαλίτσες,κουκουβάγιες, σπιτάκια και άλλα πολύχρωμα σχέδια πάνω στη λεία επιφάνεια της πέτρας. Φανταστική στιγμή. Αρχίζουν να σηκώνονται οι υπόλοιποι, κάποιοι πιάνουν αμέσως πινέλο, κάποιοι πίνουν καφέ και κάποιοι σχεδιάζουν για το βράδυ. Είναι ήδη απόγευμα,η πολλή ζέστη πέφτει και αρχίζετε να ετοιμάζεστε για τη βόλτα. Ένα αέρινο φορεματάκι ,σανδάλια ,τσάντα και έτοιμη. Κάτω στην αυλή,όσοι είναι έτοιμοι μιλάνε δυνατά, τραγουδάνε και χορεύουν. Μαζεύεστε,ξεκινάτε. Τα τουριστικά μαγαζιά είναι τόσο πολύχρωμα και φορτωμένα που νιώθεις ότι θέλεις να χαζεύεις ώρες. Αγοράζεις ένα μικρό πήλινο μπολάκι,ζωγραφισμένο στο χέρι, για να βάζεις τα κλειδιά σου το χειμώνα,όταν γυρνάς σπίτι από τη σχολή. Περπατάτε στα στενά δρομάκια, βγάζετε φωτογραφίες, παρατηρείτε τους ντόπιους και τα σπίτια, παίρνετε παγωτό. Όταν αρχίζει να βραδιάζει κατεβαίνετε ξανά στην παραλία. Μουσικές από τα μπαρ, φώτα από τα σπίτια γύρω από τη θάλασσα, φαναράκια και λαμπάκια παντού. Κάθεστε στην ανοιχτή βεράντα ενός μαγαζιού, όμορφη μουσική, μπύρες και κοκτέιλ, γκρουπ τουριστών που γελάνε και τραγουδάνε, υπέροχο καλοκαιρινό χαρούμενο κλίμα.  Γελάς, ρουφάς το ποτό με το καλαμάκι και τρως το κερασάκι που έχει για διακόσμηση. Η ώρα περνάει γρήγορα,αναρωτιέσαι πώς πήγε κιόλας βράδυ. Κανείς δε θέλει να γυρίσει στο δωμάτιο,πληρώνετε, παίρνεις την ομπρελίτσα από το άδειο ποτήρι και κατεβαίνετε στην αμμουδιά. Πετάς τα παπούτσια,η άμμος είναι δροσερή,η θάλασσα φαίνεται πολύ σκοτεινή και σκέφτεσαι πόσο διαφορετική ήταν το πρωί. Κάθεστε σε ξαπλώστρες ή και κάτω,κάποιοι χορεύουν με τη μουσική που ακούγεται, λέτε αστεία και διηγήστε περιπέτειες.Ευτυχώς θυμηθήκατε να φέρετε μαζί την κιθάρα και τώρα αρχίζουν όλοι να τραγουδάνε τα γνωστά αγαπημένα τραγούδια της παραλίας. Αφαιρείσαι για λίγο,κοιτάς τον ουρανό και εύχεσαι να δεις ένα πεφταστέρι για να ευχηθείς να είναι όλη σου η ζωή σαν καλοκαιρινές διακοπές σε νησί. Σε φωνάζουν και σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα, μπαίνεις στη συζήτηση, γελάς με τα νέα αστεία της ημέρας και προσπαθείς να κρατήσεις μια νοητή φωτογραφία της στιγμής με το μυαλό σου. Όταν αρχίσουν τα πρώτα παράπονα για νύστα λέτε πως θα φύγετε,όμως μετά θυμάστε ότι δεν βουτήξατε τα πόδια στο νερό και τρέχετε κοντά στη θάλασσα. Το νερό είναι πιο ζεστό από ότι περίμενες, δεν μπορείς να δεις τι υπάρχει μέσα και νιώθεις ότι θες να βουτήξεις ολόκληρη. Δίνετε υπόσχεση ότι αύριο θα έρθετε για βραδινό μπάνιο και με τα παπούτσια στο χέρι ξεκινάτε για την επιστροφή. Φτάνοντας,όσοι δεν είναι αρκετά κουρασμένοι αράζουν στο μπαλκόνι και προσπαθούν μάταια να μιλάνε σιγανά. Γέλια που προσπαθείς να πνίξεις και σε κάνουν να θες να γελάσεις ακόμα περισσότερο, κουβέντες για τα πάντα, επιβεβαιώνεσαι για άλλη μια φορά ότι οι βραδινές συζητήσεις είναι οι καλύτερες.Όταν ξεμένετε από θέματα,ακούς τους γρύλους μέσα στο σκοτάδι και σκέφτεσαι πόσο υπέροχες είναι οι νύχτες το καλοκαίρι. Πολύ αργά μπαίνετε επιτέλους μέσα και ξαπλώνετε αθόρυβα,ή τουλάχιστον αυτό προσπαθείτε. Πριν σε πάρει ο ύπνος, θυμάσαι ξανά τις στιγμές που έζησες σήμερα,ανυπομονείς να ξημερώσει και χαμογελάς στη σκέψη ότι όλα είναι όμορφα όταν είσαι σε διακοπές.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Ε ναι λοιπόν, ζούμε. Είμαι η Μάγδα και είμαι καλά. Δηλαδή όσο καλά μπορεί να είναι κάποιος που την επομενη μέρα αρχίζει εαρινή εξεταστική, δεν είναι σίγουρος ότι ξέρει τι πάει να γράψει αλλά παρ'όλα αυτά πέρασε 3 ώρες να ονειροπολεί για το καλοκαίρι και να διαβαζεί Χάρυ Πότερ. Πάντως νιώθω μια ωραία αίσθηση τώρα (θα μου φύγει με το που θα ανοίξω το βιβλίο της Δομικής,το ξέρω, αλλά ζω τη στιγμή). Έχουμε ψιλοχαθεί,αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν έχω ιδιαιτερη έμπνευση και ο Δημήτρης τρέχει και δε φτάνει με το θέατρο. (Ω ναι,πήγα να τον δω,2 φορές και θα πάω και τρίτη σε τεσσερις μέρες. Ήταν πολύ καλός,όπως και όλοι οι υπόλοιποι,αλλά και το κείμενο ιδιαιτερα ενδιαφέρον).  Προς το παρόν περνάω τις μέρες μου διαβάζοντας,βλέποντας Scrubs και κάνοντας όνειρα για το καλοκαίρι. Το καλύτερο στο να φαντάζομαι ιδανικες μέρες διακοπών όπως την παραπάνω είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται να τις ζήσω έτσι ακριβώς,πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν έχω σχεδιάσει και δεν έχω φανταστεί,γιατί έτσι είναι η ζωή,σε εκπλήσσει!
Ελπίζω να είστε καλά και να μην γκρινιάζετε,η ζωή είναι μικρή για τέτοια πράγματα.
Φιλιά,Μάγδα

υ.γ. : Πριν λίγες μέρες περπατούσα στο δρόμο και είδα μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο έναν κύριο να παρακολουθεί τηλεόραση και τρώει ένα μπολ με φράουλες. ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΜΕ ΖΑΧΑΡΗ! Πόσο υπέροχο είναι αυτό;
Summer's around the corner :)